Μονωδία Μελοδραματική

Όρος που προσδιορίζει ένα μουσικό ύφος όπου κυριαρχεί μια μόνο μελωδική γραμμή σε αντίθεση με την πολυφωνία.
Στην ελληνική τραγωδία έδειχνε το τραγούδι ενός μόνο σολίστ, σε αντιδιαστολή με το τραγούδι που λέει ο χορός. Αργότερα, λόγω ακριβώς του εκφραστικού χαρακτήρα του σόλο τραγουδιού σε αντιπαράθεση με το χορωδιακό τραγούδι που είναι πιο ανώνυμο – ο όρος αυτός σήμαινε ένα είδος πολύ εκφραστικού τραγουδιού, συνήθως θρηνητικού ή επικήδειου που ταίριαζε είτε στη μουσική, είτε στην ποίηση.
Ο όρος μονωδία επανεμφανίστηκε στη ιταλική αναγέννηση, η οποία τον ερμήνευσε, σαν μουσική όπου κυριαρχεί μια μόνο μελωδική γραμμή, με ή χωρίς ακομπανιαμέντα, έννοια, που ισχύει μέχρι τώρα & εφαρμόζεται σε μια μεγάλη κατηγορία μουσικών στυλ: στα στυλ της κλασικής αρχαιότητας, του χριστιανικού λειτουργικού άσματος, στα μη πολυφωνικά του Μεσαίωνα (μελωδίες τροβαδούρων, Minnesanger, cantigas κλπ.), & σε όλο το ευρωπαϊκό & εξευρωπαϊκό φολκλόρ.
Η μονωδία καλλιεργήθηκε στην Ευρώπη & κατά την πολυφωνική περίοδο, αλλά από τα μέσα του 16ου αιώνα δέχθηκε πολλές επικρίσεις των αντιμεταρρυθμιστών, όπου στο ξεκίνημα του νέου αιώνα εμφανίζεται μ’ ένα αφηγηματικό στυλ, αποκρυσταλλώνοντας έτσι την μορφή της, δηλαδή της μονωδίας που δεχόταν την βοήθεια μιας δεύτερης φωνής με ρυθμική & τονική λειτουργία χάρις στις προσπάθειες των μουσικών της art nova & αργότερα των Φλωρεντιανών μεταρρυθμιστών της καμεράτα και των Ρωμαίων.